کد مطلب:28213 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:105
وأفسَدتم عَلَیَّ رَأیی بِالعِصیانِ والخِذلانِ حَتّی لَقَد قالَت قُرَیشٌ إنَّ ابنَ أبی طالِبٍ رَجُلٌ شُجاعٌ ولكِن لاعِلمَ لَهُ بِالحَربِ. للَّهِِ أبو هُم وهَل أحَدٌ مِنهُم أشَدُّ لَها مِراساً وأقدَمُ فیها مَقاماً مِنّی؟ لَقَد نَهَضتُ فیها وما بَلَغتُ العِشرینَ وها أنَا ذاقَد ذَرَّفتُ عَلَی السِّتّینَ. ولكِن لارَأیَ لِمَن لایُطاعُ.[1]. با نافرمانی و سستی، كار را بر من تباه كردید تا آن جا كه قریش می گوید پسر ابوطالب، دلیر است، امّا دانش جنگ ندارد. خدا پدرانشان را مزد دهد! كدام یك از آنان، بیشتر از من در میدان جنگ بوده و بیشتر از من، نبرد و میدان را آزموده؟ هنوز بیست سال نداشتم كه پا در معركه گذاشتم و اكنون، سالیان عمرم از شصت، فزون است؛ اما آن را كه فرمان نبرند، سررشته كار از دستش بیرون است. علی علیه السلام، در آموزش هایِ نظامی رزمندگان، از تأكید بر ریزترین نكات آموزشی نیزغفلت نمی ورزید، مانند این كه: نیروها از اسلحه خود جدا نشوند؛ ازفرصت های مناسب در ضربه زدن به دشمن، بیشترین بهره را برگیرند؛ به چهره دشمن، خیره نشوند؛ كثرت نیروهایِ دشمن، در دل هایشان هراس نیافریند؛ و این كه اگر شكست خوردند، چه كنند و چگونه عقب نشینی تاكتیكی را معمول دارند؛ و...
گفتیم كه امام علی علیه السلام، رزم آورترینِ رزم آوران صحنه های نبرد بود. او كه عمری دراز را در صحنه های جهاد سپری كرده بود، بی گمان، بیشترین و كارآمدترین تجربه ها را در اختیار داشت. افزون بر این، او به لحاظ شجاعت، دلیری و بُرنادلی و آگاهی به گونه های نبرد، بی نظیر بود. امام، شخصاً سپاهیان خود را آموزش می داد و پیش از آغاز نبرد، ضمن سازماندهی نیروها وآرایش رزم آوران، نكات مهم آموزشی را تكرار می كرد. هنگامی كه شبیخون های معاویه فزونی گرفت و مخالفان، او را به ناآشنایی با فنون جنگی متّهم كردند، امام، ضمن گلایه از برخی یارانش فرمود: